پیکرهای تازه
از گفتنیهای عجیب و معجزهآسا که در عصر ناصرالدین شاه، متوفای 1313
هـ.ق. مرحوم آیتالله حاج آقا حسینی مجتهد جد پدری حرمپناهیها و جد مادری
اشراقیها که قبرش بهصورت مرتفع در صحن نو، مقابل قبر مرحوم آیتالله شیخ
فیضالله نوری است، نقل کرد: هنگام فرش کردن حضرت حرم مطهر حضرت معصومه(س)
با سنگهای مرمر، در قسمت پایین پای حضرت، روزنهای به سرداب باز شد، ضروری
به نظر رسید که افرادی انتخاب شوند و داخل سرداب بروند و وضع آنجا را
بررسی کنند که اگر نیاز به تعمیر داشت، تعمیر نمایند. دو نفر بانوی صالحه
انتخاب شدند، چراغی برداشته داخل سرداب شدند، دیدند قبر مطهر حضرت معصومه
در آن سرداب نیست، بلکه آن سرداب در پایین قبر مطهر آن حضرت است، در آن جا
سه پیکر مطهر تر و تازه را دیدند که گویی همان روز، روح از بدنشان جدا شده
بود؛ یک تن بانو، و دو تن کنیز و سیاهچهره بودند. از بررسی کتب فهمیده
میشود که آن بانوی ارجمند میمونه دختر موسی مبرقعبن امام جواد(ع) بوده، و
آن دو کنیز، اماسحاق و امحبیب، بودهاند. آری پس از گذشت یازده قرن از
وفاتشان، بدن مبارکشان، هیچ تغییر نکرده بود، و مصداق این سخن پیامبر(ص)
شدند که فرمود:
اِنَّ اللّهَ حَرَمَ لُحُومَنا عَلَی الْاَرْضِ فَلایَطْعُمُ مِنْها شَیْئاً
خداوند گوشتهای ما را بر زمین حرام کرده، هرگز زمین چیزی از گوشت ما را نمیخورد.